👁️  1706

Денот кога САД ќе останат без пари доколку не се зголеми лимитот за задолжување оваа година доаѓа побрзо поради падот на даночните приходи во март.

Дали администрацијата на американскиот претседател Џо Бајден ја направи најголемата грешка во историјата на фискалното планирање на САД кога го донесе Законот за намалување на инфлацијата?

Дали е можно Америка да банкротира/дифолтира уште во јуни затоа што демократите, републиканците и Белата куќа не можат да постигнат договор за лимитот на долгот?

Овие две тешки прашања се надвиснуваат над американските јавни финансии, а одговорите на нив се застрашувачки.

Законот за намалување на инфлацијата може да генерира многу повисоки трошоци од предвидените, а сè уште нема договор за лимитот. Згора на тоа, сега, поради однесувањето на Белата куќа, договор за лимитот изгледа уште подалечен од пред неколку недели, кога ситуацијата беше оценета како крајно драматична. Се чини дека САД влегуваат во зона на фискален хаос, а тоа е место кое не остава без сериозни последици, пишува Јутарњи лист.

Судејќи според анализата направена од научниците од Универзитетот Пен Вартон, се чини дека вкупните трошоци на т.н. Законот за намалување на инфлацијата во десетгодишниот период (2023-2032) да биде приближно три пати поголем од првично планираното – наместо огромни 385 милијарди, ќе испадне дека е повеќе од илјада милијарди долари. Големо промашување.

Доколку оваа информација е точна, тогаш кривата на долгот на САД е целосно надвор од контрола, исто како што може да се очекува дека суперамбициозниот Закон за намалување на инфлацијата нема да ги испорача очекуваните структурни промени во американската економија поради преголемите трошоци. но може да ги влоши структурните нерамнотежи.

Законот за намалување на инфлацијата е широк буџетски пакет првенствено насочен кон спроведување на климатската агенда и инвестиции во зелена енергија од епски размери, кој беше преименуван во Закон за намалување на инфлацијата за да се нагласи сомнителната хипотеза дека оваа трансформација ќе доведе до пониски цени.

Првично, вкупните трошоци на Законот за намалување на инфлацијата беа проектирани на епски 384,9 милијарди долари во текот на десет години, а сега со помош на голем број експерти од приватниот сектор и аналитичарите од енергетскиот тим на Голдман Сакс, тие дојдоа до пресметка дека вкупните трошоци ќе бидат 1045 милијарди долари.

Со оглед на моменталната состојба на американските јавни финансии, овој огромен неуспех во пресметката на очекуваните трошоци за јавните проекти покажува дека е нереално да се очекува реализација на основните цели на Законот за намалување на инфлацијата, можеби дури и економски хаос поради принудувањето на идеолошки наместо јасни енергетски, економски и социјални цели.

„Администрацијата се обидува да го спроведе законот што го сака, а не законот што го донесе Конгресот“.

Треба да се земе предвид дека оваа информација за реалните трошоци на Законот за намалување на инфлацијата им дава посебна тежина на зборовите на демократскиот сенатор Џо Манчин, кој е многу повнимателен кога станува збор за вкупното трошење на Америка од Белата куќа.

Џо Манчин, како почитуван и важен член на демократите, сега, според негови зборови, стравува дека „…администрацијата на Бајден е решена да поттикне идеолошка агенда наместо да се соочи со јасната и актуелна закана од долгови и дефицити кон нашите нација“.

„Нашиот национален долг се приближи до 31,5 трилиони долари, или 95.000 долари за секој маж, жена и дете, и претставува 120 отсто од нашиот бруто домашен производ. Годишниот буџетски дефицит од октомври 2019 година во просек изнесува 2,71 трилиони долари. Од избувнувањето на Ковид додадовме 8 долари трилиони нов национален долг… Кога претседателот Бајден и јас зборувавме пред Конгресот да го усвои Законот за намалување на инфлацијата минатото лето, се согласивме дека законот е дизајниран да го плати нашиот национален долг и да ја зајакне енергетската безбедност на Америка. Тој е дизајниран да генерира 738 милијарди долари во новите приходи, со повеќе од 238 милијарди долари посветени на намалување на долгот, што е првиот поголем дел од легислативата во повеќе од две децении што Канцеларијата за буџет на Конгресот проценува дека може да го постигне тоа“, рече Манчин. е иритиран од фактот што тим луѓе во Белата куќа турка планови како некакви идеолошки ревнити.

Манчин дури звучи малку бесно што Белата куќа се обидува да истурка делови од Законот за намалување на инфлацијата онака како што би сакала (порасипничко), а не како што гласаше Конгресот.

„Сепак, наместо да го спроведуваат законот како што е замислено, неизбраните идеолози, бирократите изгледаат решени да го прекршат и поткопаат законот за да унапредат партиска агенда што ги игнорира и енергетската и фискалната безбедност. Поконкретно, тие ја игнорираат намерата на законот да го поддржи и прошири фосилна енергија.“ и редефинирајте ја „домашната енергија“ за да ја зголеми потрошувачката на чиста енергија до нивоа кои потенцијално го уништуваат дефицитот. На секој чекор, администрацијата се обидува да го протурка законот што го сакаше, а не законот што всушност го усвои Конгресот, пишува Манчин.

„Бајден е премногу тврдоглав“

Ако инаку умерениот и многу почитуван демократски сенатор Џо Манчин користи термини како политичка злоупотреба за да ги опише активностите на Белата куќа, тогаш се чини дека фискалната иднина на Америка е навистина надвор од контрола.

Американскиот претседател Џо Бајден имаше репутација на умерен демократ, но неговата политика во Белата куќа во однос на расипничките буџетски планови е повеќе како онаа на радикалните „прогресивци“ во демократите, кои веруваат дека сè ќе се реши со дарежливи стимулации како магично стапче. , пишува Јутарњи.

Со оглед на зголемената агресивност на Белата куќа во продолжувањето на стимулирачките фискални активности, како и проширувањето на нејзината агенда надвор од усвоените законски решенија, се добива впечаток дека постои се поголема опасност потребниот договор за зголемување на границата за задолжување на државата меѓу демократите и републиканците да не да се постигне, што би имало катаклизмични финансиски последици.за САД.

Бајден е под зголемен притисок од експерти кои предупредуваат дека е премногу тврдоглав во ставот дека нема да отстапува од ниту една важна ставка од буџетските расходи, како да го обезбедил идниот просперитет на Америка со тие трошоци, а не ја оптоварил со нови долгови.

Јелен: Америка може да остане без пари

Според изјавите на шефицата на американското Министерство за финансии Џенет Јелен, САД би можеле да останат без пари веќе на 1 јуни. Јелен ја објави оваа драматична информација затоа што сака да ги забрза навидум неплодните преговори меѓу републиканците и демократите, а се поголем проблем е што во Белата куќа, кога станува збор за трошењето, тие се однесуваат доста каубојски, со што предизвикаа реакција од противници и намалување на шансите за договор за лимитот, што е екстремна опасност, пишува Јутарњи лист.

Откако Јелен го објави датумот кога САД би можеле да останат без пари, Бајден итно свика четворица конгресни лидери за да разговараат за девет фискални прашања. Доколку нема договор, Соединетите Американски Држави ќе станат обврски и може да се очекува пресврт на пазарите што ќе иницира глобална финансиска криза.

Доколку нема договор за зголемување на лимитот на долгот (и таа неверојатна самоуништувачка опција се чини сè поизвесна), американската бирократија нема да може да ги позајмува огромните суми што и се потребни за плаќање на сметките, социјалната помош, програмите за здравствена заштита, платите. за сите државни службеници и војници, како и сите видови долгови. Ако за неколку недели Соединетите држави не ги платат обврзниците, ќе следи она што може да се нарече финансиска апокалипса.

Денот кога САД ќе останат без пари доколку не се зголеми лимитот за задолжување оваа година доаѓа побрзо поради падот на даночните приходи во текот на март, предупреди директорот на буџетската канцеларија на Конгресот, Филип Свегел, во посебна анализа во за што нагласува дека Белата куќа повеќе не може да смета на вонредни мерки за одржување на ликвидноста. Бајден е сè уште тврдоглав, и не би било чудно ако под притисок на „Трамперите“ републиканците се покажат како крајно одмаздољубиви.